- Παπαντωνίου, Ζαχαρίας
- (Καρπενήσι 1877 – Αθήνα 1940). Ακαδημαϊκός, λογοτέχνης και κριτικός τέχνης. Οι γονείς του ήθελαν να σπουδάσει γιατρός, εκείνος όμως προτίμησε τη ζωγραφική. Αργότερα πήγε στο Παρίσι ως ανταποκριτής της εφημερίδας Εμπρός, στην οποία δημοσίευσε τα Παρισινά γράμματα, «φιλολογικά χρονογραφήματα», όπως τα είπαν, που έκαναν τότε μεγάλη εντύπωση και τα οποία κυκλοφόρησαν, μετά τον θάνατό του, σε τόμο. Επιστρέφοντας από την Ευρώπη, συνέχισε να εργάζεται επί τρία χρόνια στο Εμπρός. Το 1912 μπήκε στη διοίκηση και υπηρέτησε ως νομάρχης στη Ζάκυνθο. Το 1918 διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης. Την ίδια χρονιά έγραψε τα Ψηλά βουνά, που μένουν μέχρι σήμερα μοναδικά στην ελληνική σχολική λογοτεχνία. Το 1938 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας.
Η πρώτη εμφάνιση του Ζ.Π. στα γράμματα έγινε με σατιρικούς στίχους, γραμμένους όταν ήταν ακόμα μαθητής και δημοσιευμένους στο βραχύβιο σατιρικό περιοδικό Αι μηχανορραφίαι των Ν. Κουντουριώτη και I. Δεληκατερίνη. Τα έργα του που κυκλοφόρησαν σε βιβλία είναι: Πολεμικά τραγούδια (1897), Χελιδόνια (1920), ποιήματα για παιδιά που τα μελοποίησε ο Γ. Λαμπελέτ, Πεζοί ρυθμοί (1923), Διηγήματα (1927), Θεία δώρα (1932) και Άγιον Όρος (1934). Κυκλοφόρησαν επίσης, μετά τον θάνατό του, και οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις του από την Ισπανία, οι οποίες είχαν δημοσιευτεί σε εφημερίδες. Έγραψε επίσης και το θεατρικό έργο Ο όρκος του πεθαμένου (1929), θεατρική διασκευή του δημοτικού Τραγουδιού του νεκρού αδελφού, και πολλά ταξιδιωτικά και αισθητικά κείμενα, κατάσπαρτα σε έντυπα της εποχής του.
Ο ακαδημαϊκός Ζαχαρίας Παπαντωvioυ, συγγραφέας των «Ψηλών Βουνών», που αποτέλεσαν σταθμό στο χώρο του σχολικού βιβλίου.
Dictionary of Greek. 2013.